Aby historia była kompletną historią, potrzebujemy tylko jednego małego elementu w narracji do rozwiązania. Ten element może być malutki. Często jest nieszczęśliwy. To może zostawić nas z milionami pytań, ale odpowiada jedno.
To, co jest rozwiązane w opowieści, nie zawsze jest czymś, co dzieje się na zewnątrz, ale wewnętrznie. Często pisarzom mówi się, że ich bohater musi się zmienić w jakiś sposób od początku do końca, i zazwyczaj ludzie biorą to pod uwagę, że coś wielkiego musi się wydarzyć (patrz wcześniejsze artykuły o śmierci, chorobie, zombie itp.).
Ale to nie jest prawda. Emocja może się zmienić. Sposób, w jaki coś widzi, może się zmienić. Nastrój może się zmienić. Postać może po prostu zdecydować się na herbatę.
Wielu moich uczniów odczuwa ulgę, gdy mówię im, żeby nie skupiali się na fabule i celowali tylko w jedną małą chwilę. Podobnie, wielu studentów jest zadowolonych, gdy przypiszę 1-2 fragmenty fikcji lub flash fiction, ponieważ myślą, że im mniej będą musieli pisać, tym łatwiej będzie.
Tak jednak nie jest. Pisanie flash-fiction (zwane także mikro-fikcją, krótką fikcją, fikcją pocztową i nagłą fikcją) nie oznacza, że piszesz tylko 1-2 strony. Te same "zasady" odnoszą się do udanego kawałka flash-fiction, tak jak w dłuższych historiach. Oznacza to, że pisarz ma znacznie mniej czasu na stworzenie wiarygodnego świata, zanim podejmie próbę rozwiązania w nim czegoś. Często jest to znacznie trudniejsze.
Jednym z mistrzów flash fiction jest pisarka Lydia Davis, autorka The Thirteenth Woman and Other Stories, Break It Down i Varieties of Disturbance wśród innych książek.
Jej opowiadania zostały opublikowane razem w The Collected Stories of Lydia Davis.
Jej historia poniżej jest przykładem tego, jak niewiele musi się zmienić, aby narracja była "kompletna".
STRACH
Prawie codziennie rano pewna kobieta w naszej społeczności wybiega z domu z twarzą białą, a jej płaszcz trzepocze dziko. Ona krzyczy: "Nagły wypadek, nagły wypadek", a jeden z nas podbiega do niej i trzyma ją, aż jej lęki się uspokoją. Wiemy, że to wymyśla; nic tak naprawdę jej się nie stało. Rozumiemy, ponieważ nie ma nikogo z nas, kto nie byłby od pewnego czasu poruszany, aby zrobić to, co zrobiła, i za każdym razem zabierał całą naszą siłę, a nawet siłę naszych przyjaciół i rodziny, aby cicho nas.
Davis wybrał moment warty fikcji: kobieta wychodząca z domu, krzycząca "Nagły wypadek, nagły wypadek" każdego dnia, poznała prawdę o tej chwili, a także kwestię powiązań: na pewno jest wiele chwil, kiedy każdy z nas czuje, że nie może znieść tego, co może znaczyć nasze życie, wskazuje to i pokazuje nam coś, co już wiemy, ale w nowy sposób: pomysł, że sąsiedzi pomagają tej kobiecie, ale czują empatię wobec niej, że reprezentuje ona wszystkich pragnienia i potrzeby, sprawia, że satysfakcja jest emocjonalna, smutek przyznaje, że życie jest za dużo, ale większość z nas nie może tak powiedzieć, smutek polega na tym, że ktoś tak codziennie mówi, ale nie jest dla niego lepszy. jest to, że wszyscy czujemy się w ten sposób, ale milczmy w naszych domach, nie mówiąc nikomu.